Er is altijd een moment van kracht, en die moet je pakken ... hoe bang je ook bent"
"Geweld laat zulke diepe sporen na"
Mijn jeugd bestond uit veel angst en geweld. Er was veel huiselijk geweld, en misbruik op elk gebied in ons gezin. We waren allemaal slachtoffer van mijn vader. Mijn moeder, zelf ook slachtoffer, was niet in staat ons te helpen of steunen. Ze zorgde voor ons eten en drinken, onze kleding maar was emotioneel afwezig. Ik kan me niet herinneren dat ze ooit heeft gezegd dat ze van me hield.
Elke dag was ik bang en op mijn hoede.
Leven was geen optie, ik kon alleen overleven en was een over aangepast bang kind. Ik was steeds bezig met wat de ander nodig had, en wilde en probeerde daar wanhopig aan te voldoen. Lief zijn voor iedereen, zorgen voor iedereen . Ik wilde zo graag het geweld voorkomen!
Ik was ervan overtuigd dat alles mijn schuld was. Want als het mijn schuld was, dan kon ik nog beter mijn best doen. Zo maakte ik mijzelf verantwoordelijk, schuldig aan alles. Hierdoor raakte ik meer en meer het contact kwijt met wat ik voelde en wilde .
Ik leefde mijn leven door naar anderen te kijken en te zien hoe zij leefden. Dat deed ik dan zo goed mogelijk na. Maar helaas hoorde ik nooit ergens echt bij. Ik werd steeds eenzamer. Niet verbonden zijn met mijzelf, niet met het gezin en niet met de buitenwereld. Ik vond mijzelf een naar kind, immers als je ouders niet van je lijken te houden, wat ben je dan waard?
"ik ben niets... niemand..... helemaal niets waard..."
Ik was ook bang dat anderen mijn ""geheim""zouden ontdekken en aan de andere kant wilde ik zo graag dat iemand iets zou doen.
Wanhopig op zoek naar warmte en liefde trok ik later in mijn leven de verkeerde mannen aan, en raakte ik steeds verder van mijzelf af. Grenzen durfde ik niet aan te geven, uit angst verlaten te worden. Het verleden herhaalde zich keer op keer.
Zorgen voor de ander, alsmaar bezig zijn, dat kon ik goed,maar voor mijzelf zorgen lukte me niet. Verpleegkundige zijn was een goede manier om nog meer voor anderen te gaan zorgen.
Therapie hield me overeind.
Mijn kinderen werden mijn alles....ik gaf hen alles wat ik niet had gehad en kende , en tegelijkertijd kwam daarmee mijn immense verdriet en boosheid naar boven... hoe kun je een kind zoveel pijn doen?
''Ik heb niets geleerd, ik weet niet hoe ik leven moet,
Ik vecht en vecht, en ga in therapie, keer op keer.."
Helaas betaalde ik voor dit alles een grote prijs, en kreeg ik in 2010 een nekhernia gevolgd door een flinke burnout.
Ik leefde op de automatische piloot en stond niet in contact met mijn gevoel. Ik wist eigenlijk niet eens wat ik voelde en kon met mijn emoties totaal niet omgaan. ik voelde mijn lijf niet meer, wist niet wat ik nodig had.
Eigenlijk wist ik niet eens wie ik echt was en wat ik met mijn leven wilde.
Zo kon en wilde ik niet verder gaan.....Dit werd een keerpunt voor mij. Vanaf dat moment werd mijn verleden voor mij de drijfveer om aan mezelf te gaan werken en te groeien in mijn persoonlijke ontwikkeling.
"Ik mag er zijn, ik besta, ik heb rechten"
Inmiddels...
- werk ik als coach, trainer en voorlichter vanuit mijn eigen praktijk, waarin mijn ervaringsdeskundigheid een grote rol speelt.
- speel ik in een theater miniatuur GRENS: http://www.huiselijkgeweld.nl/doc/agenda/GrensA4Flyer.pdf
- werk ik als één op één coach bij http://talkingcircles.nu/coaching/vind-een-1-op-1-coach/
- geef ik voorlichtingen en gastlessen bij: http://www.praatoverkindermishandeling.nl/ over kindermishandeling, waarin de ervaringskennis wordt gekoppeld aan de theorie, zodat er een duidelijk en indringend beeld ontstaat van de gevolgen van kindermishandeling.
Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer pijn en verdriet heb; ik ervaar nog steeds verdriet, angst en teleurstellingen door situaties die in mijn huidige leven plaatsvinden, maar ik kan er steeds beter mee omgaan. Ik weet nu wat ik kan doen om ondanks deze gevoelens mijn innerlijke rust terug te vinden..
Ik vaar nu mijn eigen koers samen met mijn gezin!
Hier ben ik